Pater Mauro Pasquarelli overleden

In dankbare herinnering aan
PATER MAURO PASQUARELLI

Hij werd geboren te Bauru (Brazilië) op 2 maart 1931. Hij verbond zich op 2 februari 1953 aan de Congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart (MSC). Op 19 december 1959 werd hij priester gewijd en uitgezonden naar Indonesië. Op 25 juni 1986 werd hij trappist in de Abdij van Rawaseneng. Dit leven zette hij vanaf 24 oktober 1989 in de Abdij van Koningshoeven voort. Hij legde zijn eeuwige geloften af op 1 november 1990. Hij overleed op 2 augustus 2017 en werd op 5 augustus begraven op het kerkhof van de Abdij.

‘Wat ga je doen als Onze Lieve Heer je komt halen?” “Dan ga ik onmiddellijk mee!” Het waren zo ongeveer de laatste woorden die Pater Mauro gesproken heeft. Hoewel hij de laatste maanden steeds zwakker werd, kwam zijn overlijden toch plotseling.
Mauro werd geboren in Brazilië en daar was hij trots op! Hij voelde zich zijn hele leven lang verbonden met Brazilië, zijn familie en vooral met O.L. Vrouw van Aparecida. Voor ons koude noordelingen had hij het vurige temperament van een Braziliaan. Hij kon in zijn jonge jaren opvliegend zijn en zeker niet gemakkelijk, maar tegelijkertijd was hij een echt mens. Zijn geloofsleven was zeer Latijns-Amerikaans devotioneel. Vooral in het begin moet het voor hem in dit in alle opzichten koude kikkerlandje niet gemakkelijk geweest zijn .
Pater Mauro trad als jongeman in bij de missionarissen van het H. Hart (MSC). Een missionaris is hij altijd gebleven en zeker een van het H. Hart. Als jonge priester werd hij in 1961 voor het eerst naar Indonesië gezonden. In 1974 keerde hij terug naar Brazilië om parochiepriester te worden. In 1984 ging hij weer naar Indonesië terug. In een eenvoudige plattelandsparochie was hij het gelukkigst. Het toedienen van de sacramenten en de catechese lagen hem, maar het preken vond hij een zware beproeving. In 1961 had hij voor het eerst de trappistenabdij van Rawaseneng op Java bezocht en sindsdien groeide zijn verlangen om trappist te worden. Uiteindelijk trad hij in 1986 bij de trappisten van Rawaseneng in. Hij ontwikkelde een diep gebedsleven. Waarschijnlijk vanwege dit intens geestelijk leven werd hij al snel tot novicenmeester benoemd. Hij leed onder die taak behalve als hij de novicen kon voorgaan in gebed, geestelijke lezing en andere geestelijke oefeningen. Zijn oude parochianen konden hem echter niet loslaten en kwamen nog steeds bij hem voor geestelijke begeleiding en de biecht. Mauro wilde echter radicaal in de eenzaamheid leven en kon daar niet mee omgaan. Hij vroeg overplaatsing naar Tilburg met de bedoeling om naar de Italiaanse abdij van Frattochie te gaan. Maar hij is nooit verder gekomen dan Tilburg. Hij kende Tilburg uit zijn jonge jaren, want het waren Tilburgse MSC-ers geweest die in zijn parochie gewerkt hadden. Door in Tilburg te blijven kon hij iets terug doen voor het leven dat deze Nederlandse missionarissen gegeven hadden. Het ideaal van afzondering maakte dat hij niet altijd even wijs de grenzen opzocht van eenzaamheid en ascese. Van een zeer gesloten man is hij echter heel langzaam uitgegroeid tot een lieve, trouwe en attente medebroeder die midden in de gemeenschap stond. Hij sprak niet veel maar hij was met liefde aanwezig. De laatste jaren ging zijn gezondheid achteruit. Hij had veel last van duizelingen, doofheid en het lopen was moeilijk. Hij klaagde echter nooit. Ook zijn geheugen ging steeds meer achteruit en soms kon hij echt verward zijn en dan sprak hij alle talen die hij kende door elkaar. Het werd een man van vaste gewoonten en rituelen. Je kon op bepaalde handelingen van Mauro de klok gelijk zetten. Hoogtepunten in de week waren de momenten met zijn zus Clarice. Via Skype baden zij dan de rozenkrans en zongen dat het een lieve lust was. Ondertussen werden ook nog alle familienieuwtjes doorgenomen. Hoe verward ook, hij wist precies welke dag het was om met Clarice te skypen. In Pater Mauro verliezen we een trouwe medebroeder, een man van gebed. We vertrouwen erop, dat hij nu voor ons allen bij God zal voorspreken. P. Mauro, man naar Gods hart, dat je nu mag rusten in vrede van Zijn geopend Hart!
Wij danken U voor uw medeleven en uw gebed bij het overlijden van Pater Mauro.
Familie Pasquarelli  en Abt en medebroeders van Abdij Koningshoeven.

Ora et labora ut ametur Cor Iesu: Bid en werk om bemind te zijn in het Hart van Jezus
(levensmotto van Pater Mauro)