Een gebaar van troost

Door Abt Bernardus:
‘Een week na de opening van de tentoonstelling begon een periode die voor ons allen getekend wordt door leegte en gemis. We missen hen die gestorven zijn, zoals onze broeder Johannes. We missen ook, voor zover wij nu weten, een vijftal zondagse kerkgangers die aan het coronavirus overleden zijn. We missen het contact met kinderen en kleinkinderen, met onze dierbaren in de verzorgingshuizen, met onze collega’s die thuis werken. Wij, op de abdij, missen onze kerkgangers, onze gasten. We missen de heilige communie en nog zoveel andere dingen die eerst gewoon waren. Het lied blijft maar zingen: ‘Ik sta voor U in leegte en gemis’.

Krachtige piëta
‘Bij de ingang van onze kapel staat het zeventiende-eeuwse beeld van Maria, Moeder van Smarten. Het komt uit het klooster van Mariawald in de Eifel. Dat we het beeld hier aan het begin van de pandemie hebben neergezet, is achteraf gezien een goede zet geweest en voor mij persoonlijk een grote troost. Bij dit beeld brandt dag en nacht een kaars voor alle intenties rondom deze pandemie. Het beeld is symbolisch van grote waarde. Van oudsher is in de Eifel een grote devotie voor de Moeder van Smarten en men ziet er dan ook talloze zogenoemde piëta’s: afbeeldingen van Maria met op haar schoot het dode lichaam van haar zoon. Ons beeld is wel heel bijzonder. Maria probeert met alle macht het lichaam van haar dode zoon op te richten en aan ons te tonen. Hierdoor lijkt het alsof de Zoon rechtop zit. Een beeld van Pasen, van opstanding te midden van verschrikkelijk lijden. Het lied zingt: ‘Spreek Gij het woord dat mij vertroosting geeft.’

‘Het is dit krachtige gebaar van de Moeder van Smarten dat mij troost biedt in deze tijd van leegte en gemis. Het geeft weer dat jou weliswaar het meest verschrikkelijke kan gebeuren, maar dat je toch de kracht moet proberen te vinden overeind te blijven. En als je dat zelf niet kunt: laat een ander je helpen. Er waren in de afgelopen tijd dagen dat ik mij in de Zoon kon verplaatsen die overeind geholpen werd door anderen. Maar er waren ook dagen dat ik de kracht van Maria in mij ervaarde en anderen overeind hielp.

Stem geven in gebed
‘Rond een piëta hangt een sfeer van verdriet. Je hoort en voelt als het ware de schreeuw van leegte en gemis van een moeder die haar kind verliest. Hoe vaak klinkt die schreeuw niet vanuit onze aarde omhoog? Iedere dag zijn er mensen die hun dierbaren verliezen. In de kranten en op televisie lezen we de cijfers. Maar achter elk getal klinkt een schreeuw van menselijk gemis en verdriet. Onze taak als monniken? Deze schreeuw een stem geven in ons gebed. Daarmee herontdekken we als het ware onze specifieke roeping voor kerk en wereld. Wij moeten volhouden, te midden van de leegte en het gemis, om stem te geven aan mensen die het niet meer kunnen. Of die de moed verloren zijn. Wij moeten de Maria zijn die de leegte en het verdriet laat zien aan de wereld. Om zo de kracht te hervinden en de toekomst tegemoet te gaan.

‘Ik hoop en bid dat aan het gevoel van leegte en gemis snel een einde komt. Dat we elkaar weer mogen zien en mogen begroeten. In onze eucharistieviering op zondag of door de week, in ons Gastenhuis, in de Kloosterwinkel of bij ons Proeflokaal. Want Koningshoeven blijft wat het was en vooral wil zijn: een plek van ontmoeting.’